Vandaag start het project Rouotes echt.
Na veel afwegingen en het verfijnen van wat aanvankelijk een idee was om met “anderen” op stap te gaan, is Rouotes nu klaar om op de wereld losgelaten te worden.
Het concept is duidelijk. De eerste versie van de website is klaar.
Voorgeschiedenis
Enkele jaren geleden ging ik met mijn camper op reis met “kennissen” — mensen die ik wel kende, maar die niet tot mijn dagelijkse vriendenkring behoorden. Twee nachten, drie dagen. Rijden, praten, eten. En luisteren: naar muziek en vooral naar elkaars verhaal. Ontdekken wat het leven na zo’n stevige vijftig jaar gebracht heeft. Met die ander dus op stap, op een kleine oppervlakte. Het was best spannend.
De ervaring was bijzonder en heel fijn, zowel voor de medereiziger als voor mezelf. De reis bracht veel inspiratie om te schrijven. Sindsdien hou ik contact met de reizigers. Soms intensief, soms wat minder.
Ik wilde die ervaring opnieuw beleven, maar ik had geen camper meer. Verkocht, wegens te weinig gebruikt. Dan maar naar een vaste stek trekken. Ik had geen idee waar. Ik liet het plan wat varen. Afwachten wat de toekomst zou brengen.
Groede
Enige tijd later ontdekte ik het dorp Groede. Vrienden raadden het aan als bestemming voor een korte uitstap naar de kust. Rustig en niet ver weg. En je kan er zelfs naakt zwemmen, als je dat wilt. We trokken naar het strand en ontdekten het dorp. Toen ik bij familie over Groede vertelde, vernam ik dat mijn grootouders daar getrouwd waren. Het leek alsof ik terug naar de oorsprong ging.
Ik begon na te denken of Groede de plek kon zijn voor de gesprekken die ik wilde voeren. Welke gesprekken? Waarover? Aanvankelijk zou ik het hebben over thema’s die in een nieuwe toneeltekst zouden voorkomen: Bevroren tijd — die periode waarin je verliefd en overtuigd bent van de ander, ook al weet je dat niets blijft zoals die eerste weken, maanden, jaren. We maakten het allemaal mee. Wat betekent die periode dertig of veertig jaar later?
Ondertussen stond de wereld in brand. Een oorlog leek maar niet te willen stoppen. Machtsmisbruik dook op, zowel in het Midden-Oosten als in het Westen. Om nog maar te zwijgen van de vele andere, minder zichtbare crisissen. Velen verwezen naar vandaag, 2025, als een herhaling van de late jaren dertig van de vorige eeuw. Ik vroeg me af: Laat de geschiedenis zich niet tegenhouden om zich te herhalen? Hoe komt dit? En is dat werkelijk zo?
Mijn grootouders trouwden in 1938, in Groede. Puzzelstukjes vielen in elkaar. Zou mijn grootvader — die ik trouwens nooit heb gekend — zich op zijn trouwdag in een vergelijkbare situatie hebben bevonden als ik nu? Gedraag ik me zoals hem? Of zoals mijn vader? En hoe gedraagt zich vandaag mijn zoon, die net op eigen benen staat? En straks mijn dochter?
Doe ik hetzelfde als mijn voorouders? En ligt hier de kiem van die geschiedenis die zich herhaalt? Is de generatie-overdracht binnen een familie het atoom waaruit de wereldgeschiedenis is opgebouwd?
Op zoek naar de oorsprong van de herhaling
Ik besloot om mijn gewenste gesprekken hieraan op te hangen. Ik zou mensen vragen of hun gedrag vandaag, en het gedrag morgen van hun kinderen, een kopie is van dat van hun voorouders.
Ik toetste het idee bij vrienden. Er was direct interesse. Eén van hen suggereerde om er een podcastreeks van te maken. Een leuk idee. Nog leuker zou zijn om er video aan toe te voegen: videoreisverslagen uit Groede, nadenkend over morgen door terug te kijken op gisteren.
De liefde
Als sluitstuk van die hele gedachtengang voerde ik mijn gekende mentale toets uit. Zou mijn plan, om met vreemden naar een dorp te trekken en te praten over hun persoonlijke gisteren en persoonlijke morgen, worden goedgekeurd door mijn ankerpunten?
Mijn ankerpunten zijn vijf personen die ik virtueel raadpleeg, naast de echte feedback die ik krijg van mijn partner, familie en vrienden. Moet ik hier mijn tijd in steken? En zo ja: waarom?
Toon Hermans, één van die ankerpunten, zou zeker de liefde laten aan bod komen. Willem Vermandere, een ander anker, het mededogen.
Misschien moet ik mijn reisgezellen vragen wat er met de liefde is gebeurd in hun leven. Niet de liefde voor de geliefde, maar de liefde voor de medemens. En het mededogen. Of worden we allemaal medogenloos naarmate we ouder worden?
We willen allemaal dat onze kinderen lief zijn voor anderen. Zorgzaam. Hulpvaardig. Het was een ideaal dat mijn ouders wellicht voor mij hadden, en dat ik heb voor mijn kinderen. Als we dat allemaal koesteren, hoe kunnen wereldleiders dan plots meedogenloos worden? Hebben hun ouders dit hen dan niet voorgehouden?
Dat wordt mijn kernvraag: mijn medereizigers laten vertellen over hun verleden, heden en toekomst, en over hoe zij de liefde en het mededogen al die tijd hebben meegedragen.
Ik verwacht geen nieuwe grootse inzichten. Vele denkers gingen me immers voor. Ik geloof wel, dat als ik met mijn metgezellen een weekend praat over deze thema’s, zowel zij als ik een opfrissing zullen krijgen van de Liefde en het Mededogen — iets wat we vandaag broodnodig hebben. Een tegengewicht tegen de retoriek om de oorlogsindustrie nieuw leven in te blazen.
Nooit werd oorlog vermeden door wapens te maken. Altijd zwegen de kanonnen na overleg, na de herontdekking van de mens in wie we eerder “de vijand” noemden. Laat ons dat niet vergeten.
Een website Rouotes.be
Ik zou al die gesprekken zorgvuldig documenteren: schrijven — uiteraard, datgene wat ik het liefste doe — een nieuw boek, maar ook video en audio. Podcasts, omdat die in de mode zijn. Alles samen op een multimediale website, zodat de gesprekken — waarvan ik nu al zeker ben dat ze inspirerend zullen zijn — ook anderen aan het denken kunnen zetten.
Toon en Willem knikten in mijn verbeelding.
De toon is dus gezet. Rouotes kan beginnen.
P.S. Waarom dit project Rouotes heet, wordt duidelijk in de van mijn boek.
Zingem, 15 april 2025
Jens